Choć większość kibiców wie doskonale, ile wynosi dystans biegu maratońskiego i skąd wzięła się idea jego rozgrywania, to informacja o pierwszym zwycięzcy maratonu w erze nowożytnej tak powszechna już nie jest.
Idea biegu maratońskiego narodziła się w XIX wieku. Francuski artysta Jean-Pierre Cortot stworzył rzeźbę „Żołnierz spod Maratonu” dla upamiętnienia drogi posłańca, który po zwycięskiej dla Greków bitwie z Persami pod Maratonem (490 p.n.e.) pobiegł do Aten, by obwieścić zwycięstwo Ateńczykom i ostrzec ich przed zbliżającą się do miasta flotą perską. Po przekazaniu wiadomości Filippides padł martwy. Rzeźba, którą można oglądać w paryskim Luwrze, zainspirowała angielskiego poetę Roberta Browninga do stworzenia poematu „Feidippides”. Poematu, który pozwolił zbudować w świadomości ludzi legendę maratońskiego biegacza.
W czasie przygotowań do wskrzeszenia idei igrzysk olimpijskich francuski historyk Michel Breal zaproponował, by dla uczczenia pamięci o tamtym wydarzeniu wprowadzić bieg długodystansowy do programu igrzysk olimpijskich. Grecy przyklasnęli propozycji i podczas pierwszych nowożytnych IO w 1896 roku biegacze rywalizowali na trasie pomiędzy Maratonem a Atenami. Pierwszy nowożytny maraton odbył się jednak przed rozpoczęciem igrzysk. Dokładnie 10 marca 1896 roku podczas Igrzysk panhelleńskich.
W stawce zawodników dominowali głównie młodzi żołnierze wytypowani do biegu przez swoich przełożonych, zaś głównym celem biegu były olimpijskie kwalifikacje – maraton miał wyłonić najlepszych biegaczy, którzy kilka miesięcy później wezmą udział w maratonie olimpijskim. Zwycięzcą, z czasem 3 godziny i 18 minut, został Grek Charilaos Wasilakos.
W olimpijskim maratonie musiał jednak uznać wyższość swojego rodaka, Spiridona Louisa, z którym przegrał o około 7 minut. Wasilakos był jednym z siedemnastu zawodników, którzy stanęli na starcie. Bieg ukończyło zaledwie dziewięciu.
Sportowy
