Jaka różnica dzieli węglowodany proste od złożonych? Ile wynosi zalecana podaż węglowodanów w codziennej dziecie? I kiedy należy ograniczać produkty pełnoziarniste?
Węglowodany stanowią główne źródło energii dla organizmu. Węglowodany proste (cukry) zbudowane są z jednej cząsteczki cukru (monosacharydy) lub z dwóch (disacharydy). Przykłady? Glukoza, fruktoza i galaktoza (monosacharydy), sacharoza, maltoza oraz laktoza (disacharydy). Węglowodany złożone składają się z wielu cząsteczek cukrów prostych połączonych wiązaniami glikozydowymi.
Zalecana ilość węglowodanów w diecie powinna wynosić od 55 do 60 proc. dziennej podaży energii. Węglowodany wchłaniane są w różnym tempie, w zależności od rodzaju węglowodanów. Węglowodany proste wchłaniają się szybko, zaś złożone – dłużej się trawią, cząsteczki glukozy uwalniane są stopniowo. Szybkość wchłaniania jest też zależna od składników w posiłku, np. błonnik pokarmowy spowalnia wchłanianie cukru.
Powszechnie dąży się do eliminacji produktów z mąki oczyszczonej na rzecz pełnoziarnistych. Produkty pełnoziarniste wykazują większą wartość odżywczą, mają zdecydowanie więcej witamin, składników mineralnych i błonnika pokarmowego. Są też bardziej sycące. Jednak istnieją stany i jednostki chorobowe, w których wskazane jest włączenie produktów łatwostrawnych z ograniczaniem pełnoziarnistych.
Do diety należy podchodzić indywidualnie i spojrzeć na nią całościowo. W dobrze zbilansowanej, urozmaiconej diecie może znaleźć się miejsce zarówno dla węglowodanów prostych, jak również złożonych. Liczy się jakość produktów, które ich dostarczają, i odpowiednia ilość. Wybierając źródło węglowodanów, należy kierować się zasadą, że im mniej przetworzony produkt, tym lepiej. Zamiast rafinowanego cukru i gotowych słodyczy lepiej wybrać owoce i desery bez przemysłowych dodatków.
Sportowy
